Aleksandra Staszak

Pani Aleksandra to artystka, która od 2021 roku z pasją odtwarza i reinterpretuje podlaskie dziedzictwo tkackie. Z wykształcenia przyrodniczka i krajoznawczyni, przenosi swoją miłość do otaczającej ją natury w świat rzemiosła. Jej przygoda z tkactwem rozpoczęła się od fascynacji historią i tradycją regionu, w którym mieszka od 2017 roku. Od podziwiania starych tkanin przeszła do ich tworzenia, a od 2023 roku w pełni wykorzystuje swoje umiejętności pracy na krosnach tradycyjnych i nowoczesnych.

Pani Aleksandra wplata w swoje prace to, co ją otacza. Czerpie inspiracje z puszcz, jezior i architektury, a jej tkaniny i akwarele odzwierciedlają bogactwo kolorów podlaskiego krajobrazu. W swojej pracy łączy tradycyjne motywy z nowoczesnymi, poszukując nowych rozwiązań i nie bojąc się eksperymentów. Każdy jej projekt to unikalne wyzwanie, które motywuje do puszczenia wodzy wyobraźni.

Głównym nurtem jej twórczości jest tkactwo, w którym wykorzystuje tradycyjne techniki podlaskie, takie jak sejpak, radziuszka czy perebor. Jej tkaniny powstają na krosnach ręcznych z naturalnych materiałów: lnu, bawełny i wełny, często barwionych naturalnie. Pani Aleksandra szczególnie upodobała sobie krajki, czyli tkane paski, które tworzy na bardku lub tabliczkach, i chętnie uczy tej techniki innych. Oprócz tkactwa jej pasją jest akwarela, a także quilling.

Mimo stosunkowo krótkiego stażu w rękodziele, talent Pani Aleksandry został już doceniony. W 2024 roku otrzymała wyróżnienie za tkaninę w technice radziuszka od Podlaskiego Instytutu Kultury. Jest także autorką projektu stypendialnego Marszałka Województwa Podlaskiego „Od włókna do tkaniny”, w ramach którego przygotowuje materiały i spotkania edukacyjne, popularyzując wiedzę o tradycjach włókienniczych regionu.

Pani Aleksandra jest również aktywna w środowisku twórców – jest współzałożycielką grupy #tkamy (od 2023 r.) – „Życie jest tylko jedno tkaj z nami!” (tkamy.pl), która promuje tkactwo i zachęca do tej formy spędzania czasu. Jej celem jest nie tylko tworzenie, ale i opowiadanie historii ludzi i zdarzeń, pokazując, jak dawne wątki etnograficzne mogą być wciąż żywe w naszym codziennym życiu.